„Biogram Antosia jest tak krótki jak jego życie” – pisze Stanisław Sławomir Nicieja w książce „Lwowskie Orlęta. Czyn i legenda”, przypominając, że spośród poległych trzynastoletni Antoś Petrykiewicz i czternastoletni Jurek Bitschan zajęli w legendzie lwowskich Orląt pozycje centralne.

 

Antoś Petrykiewicz urodził się w 1905 roku. Mieszkał na lwowskim przedmieściu Zniesienie. Był uczniem drugiej klasy V Gimnazjum we Lwowie. Brał udział w walkach od początku listopada 1918 roku. Był w oddziale Góry Stracenia, dowodzonym przez Romana Abrahama. Obronę Lwowa kojarzy się zazwyczaj z listopadowymi walkami, w których rezultacie żołnierze ukraińscy wycofali się z miasta, jednak obrona okrążonego Lwowa trwała aż do kwietnia 1919 roku.

A. Petrykiewicz został ciężko ranny 23 grudnia 1918 roku w walkach o Persenkówkę. „Bił się nie gorzej od starych, doświadczonych żołnierzy” – piszą polscy historycy w zbiorowej książce „W obronie Lwowa i Kresów Wschodnich”.

Jak pisze Stanisław Sławomir Nicieja, z placu boju rannego A. Petrykiewicza usiłowała wynieść sanitariuszka Stanisława Klimkowska-Bieńkowska. Została wówczas trzykrotnie ranna. A. Petrykiewicz zmarł w szpitalu polowym w gmachu Politechniki Lwowskiej 16 stycznia 1919 roku. Pochowany został na Cmentarzu Obrońców Lwowa. „Za osobistą odwagę odznaczony został Krzyżem Virtuti Militari V klasy. Był to najmłodszy z całej armii kawaler tego najwyższego odznaczenia wojennego” – pisał o nim Roman Abraham w tomie relacji „Obrona Lwowa”.

Bitwa o Lwów odbywała się w latach 1918-1919, w polskiej historiografii określana jako Obrona Lwowa. Był to polsko-ukraiński konflikt zbrojny o Lwów, trwający od 1 listopada 1918 do 22 maja 1919 roku, a zakończony zniesieniem ukraińskiego okrążenia.

Wilnoteka.lt