Czas Bożego Narodzenia niech będzie również przestrzenią oznaczoną tym,co od wieków polskie.Pilnujmy tego wszystkiego,gdyż tak oznaczona przestrzeń polskości trwającej wiernie przy stajence.Będzie nam pomocna przez cały czas trosk i zmagań o Ojczyznę

Kończy się czas Adwentu i zbliżamy się z każdą chwilą do ponownego przeżywania Tamtej Nocy, podczas której Niebo objawiło swoją pokorną potęgę w betlejemskiej stajence i dało nam dar największy. Dar ocalenia i obietnicę zbawienia. Do Maryi i Józefa z Dzieciątkiem przybyli pasterze, zostawiwszy na ten czas swoje zajęcia, aby pokłonić się Bożemu Maleństwu. 

 

Czas kończącego się oczekiwania i świętowania Narodzenia Pańskiego przeżywajmy w naszych sercach, tych nędznych i skromnych stajenkach, i niech Światło nadziei oświeci je i doda otuchy oraz wskaże drogą. Przeżywajmy ten czas w rodzinach. Zostawmy wszelkie troski, odrzućmy medialne podszepty i niepokoje. 

 

Od tamtego kwietniowego poranka szczególnie trudno nam się radować. Serca mamy ciężkie, a i przyszłość zdaje się rysować niewyraźnie. Martwimy się, że tak dużo z nas wydaje się nie przejmować losem naszego polskiego domu, naszej polskiej stajenki. Wielu z nas zastanawia się, jak trafić do serc ogłuszonych fałszem i ułudą.

 

Tym bardziej trzeba nam nabrać sił. Czas Bożego Narodzenia niech będzie również przestrzenią oznaczoną tym, co od wieków polskie. Oznaczmy ją więc w rodzinnym otwartym gronie choinką, skromnymi podarunkami, prostym polskim jadłem, modlitwą przy wigilijnym stole, dzieleniem się opłatkiem, wspólnie śpiewanymi kolędami i nocną Mszą pasterską. Pilnujmy tego wszystkiego, gdyż tak oznaczona przestrzeń polskości trwającej wiernie przy stajence. będzie nam pomocna przez cały czas trosk i zmagań o Ojczyznę. 

 

Zapachy świątecznych potraw, uśmiechy na twarzach bliskich, uważne wsłuchiwanie się w wyznania, opowieści i wzajemne, pełne pokory i przebaczenia, służenie sobie. Kolędowa modlitwa, pamięć o nieobecnych i to Boże Dziecię, które już teraz zdaje się wskazywać na przyszły krzyż. Tak historia Święta uczy nas nadziei i realizmu i niech w tych, otwartych na Niebo, granicach tkwi nasza Polska. 

 

Zasiadając do wigilijnego stołu znowu, chcąc nie chcąc (niestety są wśród nas tacy, którzy tego nie chcą) ustawiamy się w niekończącej się procesji polskiego świętowania Narodzenia Pańskiego. A to wśród swoich, a to w leśnym ukryciu, a to na nieludzkiej ziemi, a to znowu na dalszej czy bliższej emigracji, czy za więziennymi kratami. Dlatego właśnie na każdym białym opłatku, w słowach choćby najweselszej pastorałki widnieje też krzyż, i krzyż ów nie jest stąd obcy żadnej polskiej rodzinie. Poza tym, że przypomina nam o powadze rozpoczynającej się właśnie w lichej stajence wielkiej świętej historii, to jest też znakiem i miejscem, wokół którego gromadzić się mogą wszelkie polskie łzy, żale i cierpienia. Mało to razy przyszło nam łamać się opłatkiem, słysząc zza okien wrogie odgłosy milicyjnych i żołnierskich kroków, odgłosy strzałów i łomot toczących się polskimi ulicami opancerzonych pojazdów? Mało to razy przyszło nam śpiewać kolędy i wsłuchiwać się we wrogie kroki ludzi, którzy potrafili wpaść z hukiem do domu i zabrać nam naszych ojców i braci? A mało to razy opłatek zroszony był łzami matek, które opłakiwały zabitych lub uwięzionych mężów i synów?

 

Nie wolno nam o tym zapomnieć i dlatego też polskiego krzyża musimy strzec tak samo jak zatroszczyć się musimy o wszelkie formy tego wszystkiego, co stanowi polską tradycję obchodzenia świąt i w ogóle polskość jako taką. Inwentaryzacja polskości i wierne jej zachowywanie pozwoli nam z czasem znaleźć w niej sposoby odzyskania i odbudowania Ojczyzny, przywrócenia powszechnego szacunku dla polskiego munduru, dla wdowich łez i dla krzyża!

 

Jednak pierwszym warunkiem jest wyciszenie serc i skupienie się w nadchodzących dniach na chwili, gdy Boża wszechmoc przybrała kształt bezbronnego Dziecięcia i to w procesji do Niego zanieśmy, i łącząc stajenkę z krzyżem, czyli darem Mszy Świętej, ofiarujmy mu wszystkie nasze polskie sprawy. 

 

 

Wśród nocnej ciszy, głos się rozchodzi;

Wstańcie pasterze, Bóg się wam rodzi;

Czem prędzej się wybierajcie, do Betlejem pospieszajcie

Przywitać Pana.

 

Poszli, znaleźli, Dzieciątko w żłobie

Z wszystkiemi znaki, danymi sobie;

Jako Bogu cześć Mu dali, 

A witając zawołali

Z wielkiej radości.

 

Ach witaj Zbawco z dawna żądany!

Cztery tysiące lat wyglądany;

Na Ciebie króle prorocy

Czekali, a Tyś tej nocy 

Nam się objawił.

 

I my czekamy na Ciebie Pana;

A skoro przyjdziesz na głos kapłana,

Padniemy na twarz przed Tobą,

Wierząc, żeś jest pod osobą

Chleba i wina.

 

GLORIA

 

Pienia Aniołów brzmią pod niebiosy.

Śpiewajmy z nimi wspólnymi głosy:

Chwała Bogu w wysokości,

A ludziom na tej niskości

Niech pokój będzie!

 

Ojcze przedwieczny, Królu na niebie!

Coś nam dał Syna, wielbimy Ciebie:

Chwała Bogu w wysokości,

A ludziom na tej niskości

Niech pokój będzie!

 

CREDO

 

Wierzę w jednego Boga na niebie:

Ojca, co ten świat stworzył dla Siebie;

I w Jezusa, Syna Jego,

We wszystkim Ojcu równego,

Pana naszego.

 

Który chcąc zbawić, nas ludzkie plemię:

Z górnych niebiosów zstąpił na ziemię:

Z Ducha Świętego poczęty,

Rodzi się między bydlęty

Z Maryi Panny.

 

SANCTUS

 

Śpiewajcie wespół głosami swymi

Anieli w niebie, a my na ziemi:

Święty, Święty, zawsze Święty

Bóg zastępów niepojęty

W swym majestacie!

 

PODNIESIENIE

 

Zawitaj Jezu dziś narodzony,

A w Sakramencie tym utajniony!

Padamy na twarz przed Tobą,

Wierząc, żeś jest pod osobą:

Chleba i wina.

 

AGNUS DEI

 

Baranku Boży, co ludzkie winy

Przyszedłeś gładzić, Boże jedyny

I zaraz od narodzenia

Rozpoczynasz Swe Cierpienia

Przepuść nam Panie!

 

Jamci